Plaatsvervangend geweten

Ik heb een vreselijk vervelende collega. Vorige week vrijdag waren een dagje uit met de zaak naar Duitsland. Bij het bestuderen van de menukaart zag ik gebakken camembert met cranberrysaus staan. Als ik iets lekker vind is het gebakken camembert en dan zeker als iemand anders het heeft bereid.

Ik zat al helemaal te watertanden en zei verheerlijkt “oh, dat vind ik lekker, dat neem ik”. Mijn collega die naast mij zat zei: “dat zit vol vet en dat zijn heel veel calorieën, dat is niet goed voor je”.
Ik werd pissig. Een vriendelijk woord terug in de vorm van “Wat ben jij? Mijn geweten?, mijn diëtiste?, mijn galblaas of lever?”. “Ja, maar het is niet goed voor je”. “Ik neem de vis, want dat is lekker licht”. “Fijn voor jou, maar ik neem de camembert”. “Ja, maar..” Nou ben ik het zat, hou je mond, bemoei je met je eigen kaart en je lichaam, je bent niet mijn geweten”. En daarmee was voor mij de kous af en liet ik duidelijk weten dat ik niets meer wilde horen.

Na de lunch gingen we met een paar andere collega’s een stukje lopen in het stadje. We kwamen de vervelende collega tegen. Hij liep rustig een reep Rittersport-chocolade op te eten tijdens zijn wandeling, waarna ik hem vriendelijk toe riep: ”gelukkig zijn dat geen calorieën, zou je dat wel doen?”

Dezelfde collega zit tijdens de lunch altijd te zeuren dat dingen vet zijn, maar neemt vervolgenzs wel 3 broodjes met ongeveer 1 ons beleg op het broodje en eet gemiddeld 1 pak koekjes per dag. Dat is ook dezelfde collega die altijd loopt te zeuren dat er kilo’s bij hem afmoeten.

Ik ben zelf niet iemand die de hele dag bezig is met klagen over mijn gewicht. Ik ben netjes gezond aan het eten. Af en toe sta ik mezelf toe iets te nemen, maar dat is meer een uitzondering dan een gewoonte. Ik val heel rustig af, zonder dat ik mezelf geweld aan doe.

Wat is het toch met die mensen die zich drukker maken over jouw gewoontes en gewicht dan jij zelf? Ik ben dat plaatsvervangend geweten van andere helemaal zat.

Let the games begin!

Note. Deze blog had ik al een half jaar geleden geschreven maar nooit gepubliceerd. Uit frustratie is dit verhaal ooit onstaan. Inmiddels is de frustratie (deels) weg maar ik wil het niemand onthouden.

Wat is het toch met mannen?

Ze begrijpen vrouwen totaal niet. Alleen vrouwen weten hoe gemeen, geniepig en manipulatief vrouwen kunnen zijn als ze aan de kant worden gezet. Mannen denken dat hun ex-partner de persoon blijft die ze kennen. Dat blijven ze ook wel voor een groot deel, alleen het gewonde dier komt naar boven – en die kan rare sprongen maken. Ongekende kanten komen naar boven als ze zien dat ze gebied moeten inleveren. De invloedsfeer die ze daarvoor hadden is voor een deel weg, want de partner is fysiek op een afstand. Als er dan ook nog kinderen in het spel zijn wordt de zak met manipulatiegereedschap alleen nog maar groter. Vooral wanneer de man een nieuwe vriendin krijgt wordt alle munitie uit de kast getrokken. Ze laat zich aan de ene kant zien als een begripvolle vrouw, moeder van zijn kinderen en aan de andere kant manipuleert ze hem emotioneel als een gek. Soms gaat dat heel subtiel, soms kan ze het niet verbergen en dan wordt het onder de noemer geduwd van “je maakt me ook zo verdrietig en ik moet er nog wel aan wennen hoor”.

Een ex-relatie kent naar mijn idee een aantal fasen:

• de “het-komt-wel-weer-goed-het-is-maar-een-gril-fase”,
• “het-duurt-wel-lang-maar-hij-komt-weer-terug-fase”,
• “we-kunnen-toch-wel-goede-vrienden/maatjes-zijn-fase” (inclusief “je maakt toch wel mijn fiets nog als ie kapot is?”,
• “Zij-is-niet-de-moeder-van-mijn-kinderen-fase”;
• “als-ik-hem-niet-kan-krijgen-kan-niemand-hem-krijgen-fase”
• enz.

De tactieken die vrouwen daarvoor gebruiken kunnen divers zijn maar ik noem maar een aantal uit het hele grote arsenaal;

• de punten waarop ondermeer de relatie is kapot gegaan, nu wel ineens gaan tonen of uitvoeren;
• Als ze weet dat de ex bij zijn vriendin is, hem daar proberen weg te lokken met de een of andere reden;
  
• Zichzelf ineens heel goed gaan kleden, afvallen of een andere manier laten zien met het doel de man te laten zien wat hij mist;
  
• Proberen de man te verleiden;
  
• Hem proberen jaloers te maken met een andere man (door het alleen te zeggen of werkelijk een man aan de haak slaan);
  
• Manipuleren via de kinderen, door de kinderen een emotioneel schuldgevoel te geven (door bijvoorbeeld te gaan huilen als de kinderen enthousiast melden dat het gezellig was met de vriendin. Hierdoor geven de kinderen toe dat het helemaal niet zo leuk was en dat is weer goed te gebruiken TEGEN de man.)
• enz.
  

In eerste instantie zal ze proberen de man te manipuleren. Als dat niet lukt zal ze alles in het werk stellen om de nieuwe relatie van de man uit balans te brengen. Tenslotte “als zij hem niet kan hebben, kan niemand dat en misschien komt hij wel terug”. Met de tijd wordt alles op alles gezet als ze merkt dat invloedsfeer verdwijnt en “haar plek wordt ingenomen”.

Het ergste is dat de kinderen hier de dupe van worden. Kinderen zien het als disloyaal zijn naar de moeder als ze het naar de zin hebben bij de vader. Het verdriet wat zij niet kan of wil verbergen brengt de kinderen in tweestrijd. Als de kinderen merendeel van de tijd bij de moeder doorbrengen wordt dat heel moeilijk. Aan haar zullen ze na zo’n emotionele ervaring nooit meer vertellen dat het gezellig of leuk was en aan de vader zullen ze niet vertellen dat ze dat bij de moeder anders vertellen. De vrouw daarentegen zal er ook niet mee wachten om de man te vertellen dat de kinderen zo verdrietig zijn vanwege de nieuwe situatie (lees vriendin). Hierdoor wordt de man in zijn, toch al schuldgevoel, gevoed.

De man zal er nog wel 100 keer over nadenken om de kinderen en de nieuwe vriendin in contact te brengen. En de missie van de vrouw is weer volbracht!

Wat het ergste van dit hele verhaal is; mannen zien dit niet gebeuren! Als je dit met een andere vrouw bespreekt, wordt er hilarisch gelachen want het is herkenbaar. Zolang de mannen het niet zien, zijn de exen aan de macht.

Let the games begin!!!!

Strictly Blond

Ik ben een steeds valer wordende roodharige en na een stikhete vakantie in Egypte is mijn haar enorm opgelicht. Grote stukken blond in mijn haar en een uitgroei van bijna 2 cm. Haar en nagels groeien nou eenmaal hard bij warmte.

Het was dus hard nodig dat ik naar de kapper ging. Na één week uitstel ben ik toch uiteindelijk gegaan op zaterdag. “Maar weer lekker de uitgroei bijwerken?” vroeg de kapper. “Nou, misschien wil ik weer eens wat anders” zei ik dapper. “Ik zat te denken, nu het toch al weer wat blonder is, om een paar strengen blond er in te zetten en de uitgroei weer bij te werken” zei ik met de verwachting dat hij me tegen ging spreken en vervolgens met een geweldig alternatief zou komen. Helaas! Met een enorme glimlach van dankbaarheid zat de kapper me aan te kijken. Hij ging direct helemaal los. Een enorm boek met stalen werd op mijn schoot gelegd, combinaties werden gemaakt en vervolgens om mijn voorhoofd gedrapeerd. Na een hele schakering van kleuren op mijn hoofd was ik, volgens mij, duidelijk. “Gewoon mijn eigen kleur (oude), kleur de uitgroei en zet wat blonde stroken” zei ik resoluut.

Na twee uur was ik klaar. Na de meerdere oehs en aahs van medekappers bij de wasbak (doen ze altijd, of het nu mooi is of niet) voelde ik al nattigheid. En die nattigheid blijft altijd even want ik weiger om mijn haar te laten föhnen bij de kapper. Het kost een vermogen en het zit nooit zoals ik het wil. Vroeger ging ik direct naar huis om het nat te maken en het zelf weer te föhnen. Dat gebeurt dus niet meer, want ik doe het nu lekker zelf.

Na mezelf toegetakeld te hebben met de föhn, kijk ik nog steeds vol verwachting in de spiegel. Dat was maar heel even, want ik ben BLOND. Met hoofdletters. AAHHHH dat wil ik helemaal niet. De “subtiele” strookjes zaten overal. Paniek!!!!!!!!!! IK BEN BLOND!!!!!!

Ik voel me helemaal niet blond en ik wil het niet zijn. Ik wilde alleen maar een zomerse uitstraling!!

Ontkennen, dacht ik, dan ben ik gewoon niet blond. Maar na heel overtuigend tegen vriend J. te hebben gezegd: “Ik ben ROODblond en niet BLOND” werd ook de ontkenningsfase van ongeveer 10 minuten weer teniet gedaan. “Schat, je bent gewoon blond”. AHHHHH, wat moet ik nu?

Ik heb blijkbaar ook vooroordelen over blond zijn. Ik wil niet blond zijn. Ik wil gewoon een pittige rooie zijn. Rood past bij mijn karakter (licht ontvlambaar), mijn sterrenbeeld (ram), mijn huid (freckles).

Rood is gewoon ikke.

Wat heb ik gedaan??? Waarom wilde ik iets anders? Is hier nog iets nog aan te doen?

Ik ga het weekend maar weer naar de kapper.

Hop Hop Hop, op naar een andere job

Ik ben het zat.

Ik weet niet wat ik zat ben, maar ik ben het zat. Ik ben mijn baan zat.

1 jaar geleden ben ik begonnen bij mijn huidige werkgever. De dynamische baan die me werd voorgehouden is een wasse neus. De eerste paar maanden was het erg druk en had ik geen tijd om werkelijk te bekijken of ik het leuk vond. Ik was mezelf aan het inwerken en alles was nog nieuw. De drukte van de markt aan het einde van het jaar en begin nieuwe jaar hielden me in toom.

Vanaf april is het rustig en ik stort bijna in. Het is te rustig voor me en dat maakt me rusteloos. Het zoeken naar klusjes omdat je je schuldig voelt is vreselijk vermoeiend. Daarnaast is het werk me te eenzijdig en ken ik het kunstje.

Ik heb mijn CV dus maar weer eens opgepoetst en op Monsterboard gezet. Het is wel goed voor je ego. Je wordt benaderd door grote en kleine bedrijven. Sommige lezen echter je hele cv niet en komen met de meest niet-matchende banen. Er worden me banen aangeboden waarvan ik denk “Kan ik dat wel?”. “Heb ik mijn CV niet te mooi gemaakt dan het werkelijk is?” Er staat echter geen woord in gelogen dus vraag ik altijd argwanend of ze mijn CV werkelijk gelezen hebben.

Maar wat wil ik nu eigenlijk? Ik wil een afwisselende baan! Maar wat is dat dan? Afwisselend in de vorm van – iedere keer een andere rol -. Dat zou dus betekenen dat ik weer in de detachering zou moeten gaan, maar wil ik dat wel? Mijn ervaring daarmee is dat het stond voor vroeg op (5.00 uur) om de files voor te zijn, lange dagen en veel meetings op kantoor. Geen privéleven dus. Dat wil ik dus niet meer. Ik wil weer 4 dagen gaan werken. De weekenden zijn me gewoon te kort en ik kom niet aan mezelf toe.

Op dit moment lijkt het wel of ik niets leuk vind, maar ik moet er iets aan doen. Ik weet zeker dat ik niet wil blijven bij mijn huidige werkgever. Dus heb ik maar een lijstje gemaakt van de dingen die ik belangrijk vind. Ik zal het tegen iedere baan die eventueel geschikt lijkt aanhouden of dat matched.

Hop Hop Hop, op naar een andere job

So You Think You Can Dance

Wij zijn over het algemeen selectieve tv-kijkers. Wij kijken niet meer naar televisie-uitzendingen behalve voor het nieuws, nieuwsrubrieken, de Lama’s enz., maar zijn nog zelden aan het zappen.

Internet geeft ons alle mogelijkheden om die uitzendingen te kijken wanneer wij het willen en zo hebben we een aantal favorieten. Merendeel van de uitzendingen ligt voor op die in Nederland zoals Heroes, 4400, 24, Smalville, Greys Anatomy, enz. en een aantal worden volgens mij niet eens uitgezonden in Nederland. Een aantal favorietjes zijn: Kyle XY, Eureka, Jericho, Bones enz.

Ik houd helemaal niet van televisieshows. “Alles met de Stars”, Idols enz. is niets voor mij, totdat ik een show vond die helemaal geweldig is - “So You Think You Can Dance”.

Hierin worden, net zoals bij al die andere shows potentiele dansers, audities afgenomen, strijden ze met elkaar en vervolgens wordt er een winnaar gekozen. De deelnemers moeten iedere week 2 typen dansen uitvoeren. Er worden paren samengesteld uit de deelnemer en bekende en geweldige choreografen zorgen er voor dat ze alle mogelijkheden hebben om alles uit de kast te halen.

Ik heb vreselijk genoten van de 23 afleveringen. Ik wist niet dat ik zo emotioneel kon worden van een show. Ik was regelmatig geroerd en met tranen in mijn ogen zat ik naar een uitvoering te kijken. Met name de eigentijdse dansuitvoeringen waren “breath taking”.

Maar nu zit het er op. De winnaar is bekend en het is weer wachten, wachten op het volgende seizoen. Gelukkig maar dat we nog andere leuke series hebben.

Ziekenhuisdieet

J. en ik zijn begonnen met lijnen. Het was nodig voor beiden. Na tijdenlang gefrustreerd in de spiegel kijken waren we het er beiden over eens - het moest eens écht gebeuren.

We hebben gekozen voor het Ziekenhuisdieet. Je volg je vijf dagen het dieet en in het weekend mag je normaal eten.

Het ziekenhuisdieet bevalt ons beiden prima. Het andere voordeel is dat we de hele week niet hoeven te koken en dat is een mooie meevaller. Het is namelijk voor ons beiden geen hobby.

We zitten nu op de vijfde dag en we zijn al zeker beiden 3 kg afgevallen en dat geeft een goed gevoel. De zwembandjes zijn minder opgeblazen en de buikjes verdwijnen. Op naar de volgende week.

Knock knock....

Tssss me....



Ik had er gewoon geen zin meer in. Ik ben niet het type dat iedere dag genoeg inspiratie heeft om te kunnen schrijven. Als het dan ook nog erg druk wordt, is het schrijven op de blog het eerste wat moet wijken.

Ik zal mijn leveren beteren en proberen regelmatig wat te schrijven.

Ik mis mijn vriendinnetje

Mijn vriendinnetje is 120 dagen op vakantie in Zuid-Amerika. Ik vind het geweldig voor haar en d’r vriend maar ik mis haar. Ik mis haar heldere en objectieve inzichten in allerlei zaken. Persoonlijke zaken kan ze altijd goed relativeren zodat onderwerpen helder worden en niet zo zwaar zijn. Daarnaast kunnen we ook gezellig samen stappen en enorm lachen.

Ze komt weer terug in februari en ik kan niet wachten.